Grand Canyon

Tusayan (Arizona), 28 september 2008

Vanochtend zijn we naar de Grand Canyon gegaan. In de meivakantie hebben we met z'n drietjes een film over de Grand Canyon gezien in het Omniversum. Luna kent hem ook van Dora dus het spreekt tot de verbeelding en we hebben er zin in!

Via de East Entrance volgen we de 13 km. lange South Rim; een route waar we uieindelijk 3 uur over doen want er is zoveel moois te zien onderweg. De eerste blik op de canyon is echt adembenemend mooi. We blijven maar fotograferen. Op het eind van de dag hebben we dan ook 430 foto's gemaakt (handig zo'n digitale camera)!

We brengen een bezoek aan de uitkijktoren bij Desert View waarvan de bovenste verdieping is versierd met vroeg 20ste-eeuwse Hopi-muurschilderingen. Na een aantal verpletterende uitzichtpunten, gaan we picknicken in het bos. Eigenlijk vreemd dat er picknicktafels staan want even ervoor worden we via een bord gewaarschuwd voor overstekende bergleeuwen. Is het nou de bedoeling dat wij gaan eten of zijn wij het voer?

Even buiten het park zijn we op een camping gaan staan. Naar een paar uur niksen gaan we terug het park in voor de zonsondergang. Matje mee om op te zitten, speelgoed voor Luna en natuurlijk de fotocamera.  Van 5 tot 7 hebben we zitten genieten van het prachtige uitzicht. In eerste instantie zitten we als vrijwel enigen op 'onze' rots en werden we door voorbijgangers voor gek verklaard dat we zo dicht bij de afgrond gingen zitten. Wat ze echter niet zagen is dat het maar een klein stukje omlaag liep en dat je vervolgens nog meters had voor de afgrond begon. Tegen de tijd dat de zon onder ging was ons geheim echter ontdekt en waren we bij lange na niet meer de enigen. De echte waaghalzen liepen op slipperjes vlak langs de afgrond. Op een gegeven moment was er een hoop kabaal. We dachten dat er iemand onderuit ging maar het bleek om een Bighorn schaap te gaan...

Moe en voldaan vertrokken we na zonsondergang naar de Mac want Luna had het verdiend om verwend te worden.

Vier staten in één dag

Cameron (Arizona), 27 september 2008 (warm en zonnig, meer dan 30 graden)

Omstreeks 10:00 uur zijn we vertokken van de camping. Na ongeveer 30 mijl kwamen we bij de Four State Corners aan. Hier komen de staten Utah, Colorado, New Mexico en Arizona bij elkaar. Hiermee ligt ons totaal staten op 15, maar Utah en New Mexico kunnen we eigenlijk niet echt meetellen.

Vervolgens hebben we de Rockies verruild voor het zuidwesten. Het landschap zien we langzaam veranderen: de bergen worden minder hoog maar de, in eerste  instantie kleine, canyons steeds dieper.  De grond kleurt rood en okergeel, erg mooi. Het gebied waar we doorheen rijden is onherbergzaam en leeg, we rijden dan ook verder door dan gepland want er is nergens een camping te vinden. De Indianen die we in South Dakota niet hebben gezien, zijn hier in grote getalen aanwezig. Dat kan kloppen want ruim 25 procent van Arizona is Indiananreservaat. Luna vraagt zich alleen af waar hun hoofdtooi is gebleven dus we leggen uit dat ze die tegenwoordig niet meer dragen. Mijn (Peters) beeld en droom dat iedere squaw op Pocahontas lijkt is ernstig beschadigd. Pocahontas past een keer of 3 tot 5 in iedere indianenvrouw....

Mesa Verde

Cortez (Colorado), 26 september 2008

We proberen echt niet de hele tijd in de herhaling te vallen maar wat is Colorado toch mooi! Waarschijnlijk treffen we het ook echt ontzettend met het lekkere weer en alle mooie herfstkleuren. Vooral door de grote temperatuurverschillen (koude nachten en warme dagen) zijn de bomen al behoorlijk verkleurd. Gisteren hebben we ruim 300 kilometer gereden naar Mesa Verde. Eigenlijk hadden we halverwege willen stoppen op een camping in een nationaal bos maar hier hadden ze helaas geen electriciteit. En dat is toch wel handig met onze onbetrouwbare accu. Dus in plaats van een overnachting hebben we hier geluncht en zijn we vervolgens doorgereden. Op zich niet verkeerd want in het weekend kan het nogal druk zijn in de Nationale Parken en daar hebben we nu niet zo'n last van.

Vandaag hebben we Mesa Verde National Park bezocht. De naam Mesa Verde betekent "groene tafel" in het Spaans. Mesa Verde is bekend geworden door het grote aantal goed bewaard gebleven klifwoningen; huizen gebouwd in ondiepe grotten in de wanden van het ravijn. Van de 11de eeuw tot de 13de eeuw woonden hier de Anasazi-indianen. Het is nog onduidelijk waarom zij aan het eind van de 13e eeuw dit gebied plotseling hebben verlaten. Het kan zijn dat door droogte de oogsten mislukten of dat de inwoners werden bedreigd door andere stammen uit het noorden. Naast de klifwoningen staan er in Mesa Verda ook enkele ruines op de top van de klif. Naast het bezoeken van enkele klifwoningen en een mooie route door het park langs allerhande bezienswaardigheden hebben we ook het in het park aanwezige museum bezocht. Het was allemaal erg indrukwekkend en interessant en Luna wilde twee keer door het museum lopen (eindelijk Indianen!). Onderweg kwamen we veel (Utah)jeneverbesbomen tegen en spookbomen die ten prooi zijn gevallen aan een grote brand van een aantal jaren geleden. Dit gaf een bijzonder effect in het landschap.

Na ons uitstapje naar het park dat wel 5 uur duurde, waren we alledrie wat vermoeid dus overnachten we ook vanavond in Cortez. Morgen laten we Colorado achter ons om richting Grand Canyon en Las Vegas te gaan. Daarna hebben we nog een week of 2 California voor de boeg.

Er is er één jarig, hoera, hoera!

Alamosa (Colorado), 24 september 2008

Vandaag is onze kleine meid al weer 5 jaar geworden en wat is ze verwend!

Gisteravond hebben we de camper versierd met de slingers en  ballonnen die in het overlevingspakket van de collega's van Daan zaten en de Halloween spullen die we hier in de winkel hadden gekocht. Toen Luna vanochtend om 06:00 wakker werd, deed ze meteen het licht aan en ze was helemaal in haar nopjes. Gelukkig is ze daarna wel nog even verder gaan slapen. Zo omstreeks haar geboortetijd (15:12, dus 07:12 hier) werd ze waker en toen moesten er natuurlijk meteen cadeautjes worden gezocht.  Ze is ontzettend verwend door alle familie die al cadeautjes hadden meegegeven of er één door ons hadden laten kopen. Een digitale (kinder)fotocamera, my little pony, barbie met hondje, computerspelletje, te veel om op te noemen...

Ook via internet was er de nodige aandacht met digitale kaartjes, mailtjes, krabbels. Het is te veel om iedereen persoonlijk te bedanken dus dat doen we maar via deze weg. Ook hebben opa en oma Luna via de webcam toegezongen en een stukje taart meegegeten. En haar neven en nicht hadden een filmpje voor haar op youtube gezet. Luna werd helemaal verlegen onder alle aandacht (ook al was niet alles live...).

Na het ontbijt zijn we naar de winkel geweest om een taart te kopen en ze mocht nóg een cadeautje kopen van opa en oma. Het werd natuurlijk de grootste taart met de meeste kleuren, roze slagroom en tinkelbel er bovenop. Na de taart heeft Luna heerlijk zitten spelen met haar nieuwe speelgoed en om 16:00 zijn we naar een binnenzwembad gegaan (met glijbaan natuurlijk). Daarna een feestmaal bij de Mc Donalds om de dag te eindigen bij het kampvuur. Het was één groot feest!

Great Sand Dunes

Alamosa (Colorado), 23 september 2008

Colorado is echt een Eldorado en het is zo afwisselend! Onze rit van circa 180 mijl en 3 uur rijden vandaag was weer wonderlijk mooi. Enorme berglandschappen werden afgewisseld door prairieachtige landschappen.

Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan Great Sand Dunes National Park. Hier vindt je de hoogste zandduinen van Noord-Amerika en spectaculaire voorbeelden van sikkelduinen. Een sikkelduin is een zandrug in een langgerekte halvemaanvorm, die bestaat uit goed gesorteerd zand. Ook op Mars is het bestaan van deze sikkelduinen aangetoond. Zodra we door het bosje bij de ingang waren, kwamen we dan ook in een compleet andere wereld aan. Een enorm uitgerekt zandspektakel, met door wind en water gevormde zandbergen. Wat een gaaf gezicht is dat en een lust voor het fotografische oog!

We hadden Luna's vlieger meegenomen en die hebben we direct de lucht in gelaten. Dus enthousiast rennend en vliegerend holde we op onze blote voeten door het zand. Door de tijd van het jaar was het niet bloedverziekend heet; rond de 25 graden. Doordat we nog steeds zo'n 2300 meter hoog zitten, er nergens schaduw was en er bovendien een behoorlijke wind waaide, was het beklimmen van de duinen die wel 213 meter hoog kunnen worden, behoorlijk inspannend. We konden ons goed voorstellen hoe dodelijk het zou kunnen zijn in een woestijn (we hadden namelijk -heel stom- geen water meegenomen).

Garden of the gods

Colorado Springs (Colorado), 22 september 2008

In de achtertuin van de Garden of the Gods ligt de Pikes Peak. Vandaag zijn we vanuit Manitou Springs met de Pikes Peak Cog Railway (een historische trein) naar de top van deze 4300 meter hoge berg gereden. Boven aangekomen hebben we genoten van het mooie uitzicht maar daarna zijn we ook heel snel weer naar binnen gegaan want het was maar 1 graad boven nul. Doordat er een stevige wind stond (65 km. per uur) was de gevoelstemperatuur -13 graden. Dezelfde wind zorgde ervoor dat we op de terugweg een boom op de rails aantroffen waardoor we een uur vertraging op liepen. Hij was namelijk met zijn top beland in de electriciteitsdraden dus er moest een kraan komen om hem weg te takelen. De sfeer in de stilstaande trein (die overigens helemaal vol zat, niet gereserveerd en precies de laatste plaatsen...) was erg goed. We hebben lekker zitten kletsen met onze medepasagiers. Voor de zoveelste keer kregen we de vraag of we uit Zweden kwamen. Dit had waarschijnlijk niks met de Bjorn Borg boxer te maken maar met ons accent en uiterlijk. Iedereen vindt Luna met haar witte haar ook heel erg cute & pretty. De Amerikanen zijn overigens erg aardig en altijd in voor een praatje. Gisteren kwamen we op de camping mensen uit Texas tegen waarmee we al een keer eerder op de camping hadden gestaan. Ze waren heel enthousiast en vielen ons ongeveer om de nek. Vandaag kwamen we ze op de terugweg tegen in de passerende trein die omhoog ging. De mensen om ons heen vroegen zich af waarom die twee mensen zo vreselijk aan het zwaaien waren.

Nadat we weer beneden waren aanbeland, hebben we een terrasje gepakt in Manitou Springs. Je hebt ze niet veel in de VS, maar hier was er één! Hoewel vandaag de herfst is begonnen, was het nog heerlijk terrasweer. Daarna zijn we nog even naar de Garden of the Gods getogen met zijn indrukwekkende zandsteenformaties zoals bogen, overhangende rotsen en balancerende rotsen. Opnieuw een adembenemend schouwspel. Moe maar voldaan sluiten we de dag af in het zwembad (hoera, er is er weer één!). Vandaag was echt een hoogtepunt: met ons drietjes op het hoogste punt van ons leven en zoveel moois op een dag is echt bijzonder.

Rocky Mountain High

Idaho Springs (Colorado), 20 september 2008

Vandaag zijn we lekker op tijd opgestaan om onze weg te vervolgen door de Rocky Mountain. Om 10:00 zaten we in onze camper op het begin van de ruim 80 km. lange Trail Ridge Road. Deze weg, die vanwege de weersomstandigheden van half oktober tot juni gesloten is, staat bekend vanwege zijn hoge pas op 3.713 meter (12.183 feet).  Het is een prachtige slingerweg met veel haarspeldbochten (uiteraard zonder vangrails...) en mooie vergezichten over de vele hoge en veelal besneeuwde bergtoppen. Nadat we boven de 11.000 feet kwamen veranderde het landschap van naaldbossen naar toendras met hier en daar verdwaalde sneeuw.

In de buurt komend van de hoogste pas moesten we natuurlijk stoppen voor een sneeuwballengevecht. Luna wilde graag een lepel anders kreeg ze koude handen, pfff wat een watje! Wat ook bijzonder was, is dat je nergens in de USA fietsers ziet behalve hier. Er waren behoorlijk wat fanatiekelingen die hier de berg op zeulen. Dit is toch nog een tikkie zwaarder dan de Alpes du Huez; respect!

Na deze prachtige weg dwars door de Rockies zijn we verder gereisd richting Colorado Springs. Onderweg was heel goed te zien dat op sommige stukken meer dan de helft van de naaldbomen helemaal bruin waren en dus dood gaan. Het is werkelijk een catastrofale aantasting van de naaldbossen, waarschijnlijk veroorzaakt door de eerder genoemde Mountain pine beetle.

Nadat we ongeveer 5 uur door de bergen hadden getuft kwamen wij uiteindelijk aan in het oude mijnwerkstadje Idaho Springs. Hier werd rond 1860 goud gevonden en dit leidde tot het ontstaan van een heel mijnwerkgebied. Een camping vinden was hier niet gemakkelijk maar uiteindelijk hebben we een plekkie langs een riviertje gevonden. We zitten nog steeds op een behoorlijk hoogte circa 2.400 meter (7.900 feet). We beginnen steeds meer aan de hoogte te wennen. Het is wel belangrijk om niet al te zware inspanning te verrichten anders wordt je een beetje dizzy.

Verrucky mountains

Estes Park (Colorado), 19 september 2008

Vandaag hebben we één van de mooiste wandelingen allertijden gemaakt. Voor Luna de langste wandeling uit haar bijna 5 jarige leven, namelijk bijna 8 kilometer! Eerst zijn we met de camper naar het Rocky Mountains National Park gereden en daarna tot halverwege de Bear Road. Vanaf daar hebben we een shuttlebus genomen naar het Bear Lake op een hoogte van maar liefst 9475 feet ( 2.850 meter). Wat een crimineel mooi uitzicht hadden we daar zeg, besneeuwde toppen, een spiegelglad meer en reeds verkleurende bomen. We besloten vanaf daar een wandeling te maken richting de parkeerplaats van onze camper; zo'n hoogteverschil van 275 meter naar beneden.

De eerste helft, met vooral loofbos was het mooist; daarna werden het hoofdzakelijk naaldbomen. Wij zijn erg trots hoe Luna de wandeling over de rotsenpaden heeft gedaan. Af en toe heeft ze een beetje gemopperd maar ze was meestal ook erg enthousiast. Na de wandeling hebben we in het knusse dorpje Estes Park dan ook een heerlijk ijsje gekocht want die hadden we dik verdiend!

Op de camping was iedereen zich al aan het voorbereiden voor de eerste Halloween avond dus veel lampjes, pompoenen, spinrag en spoken. Voor het slapen gaan hebben we samen met Luna nog even een wandelingetje in het donker gemaakt. Vandaag was het een topdag, nu dropt de temperatuur dusdanig dat het zelfs bij ons kampvuurtje (21.00 uur) bibberen wordt.

Rocky Mountains

Estes Park (Colorado), 18 september 2008

Na dagen over verlaten vlaktes te hebben gereden komen we vandaag na een klein stukje rijden aan in Loveland, de bewoonde wereld! De naam is goed gekozen want het is echt lovely. Het is een moderne plaats met allerhande winkels & de Rocky Mountains op de achtergrond. Even later rijden we via een prachtige canyon richting Estes Park; het is echt waanzinnig mooi. We zien een grote sneeuwschuiver voorbij rijden en zien de besneeuwde bergtoppen al in de verte liggen. Je kan je goed voorstellen dat dit in de winter een ski-oord is.

Colorado is de bergachtigste staat van de VS, met 54 toppen die meer dan 4200 m boven zeeniveau uitsteken. De camping waar we zitten ligt op 2300 meter en is omringd door de bergen. Nadat we een leuk plekje hebben uitgezocht, leggen we het direct vast voor 2 nachten. De camping is nu namelijk nog leeg maar morgen loopt hij vol vanwege een thema(Halloween)weekend. Dan staan we weer eens met andere mensen op de camping i.p.v. de fulltime RV-ers zoals ze zichzelf noemen. Of, zoals de mensen uit Texas die we gisteren spraken, zeiden "we're retired from retirement".  We hebben gelijk twee huisdieren (Knabbel en Babbel) maar er loopt er ook één rond waarvoor we alles wat eetbaar is goed op moeten ruimen, namelijk een zwarte beer.

's Middags hebben we een klein tochtje gemaakt door Rocky Mountains National Park. Toen we het park inreden werden we gewaarschuwd dat we beter in de auto konden blijven want er waren al 2 mensen geraakt door de bliksem. Daarnaast was er ook lichte sneeuwval. Het eerste hebben we wel volop kunnen aanschouwen maar sneeuw alleen op bergtoppen in de verte. De waarschuwing voor bliksem werd door Luna zeer serieus genomen. Ze weigerde zelfs door het openstaande raam te kijken en verbood ons om uit de auto te stappen. Voor de rest waren er veel brandjes. Deze zijn aangestoken om de Mountain pine beetle tegen te gaan die het verlies van miljoenen bomen kan  veroorzaken. Ook hebben we veel elanden gezien en gehoord. In september komt het vaak voor dat de stieren hun harem koeien op deze manier bij elkaar houden.

Op weg naar de Rockies

Wellington (Colorado), 17 september 2008

In Hill City werden we eergisteren wakker met rijp op het gras. Voordat we weer verder gingen richting Nebraska hebben Daan en Luna een reisje gemaakt met de stoomtrein uit 1880.  Peter reed ondertussen met de camper naar het eindpunt. Gelukkig was het maar een enkele reis want het stelde niet veel voor.

Vervolgens zijn we aanbeland in Chadron State Park. Zoals Custer State Park bekend staat om de bizons, staat Chadron dat om de teken. Dus 's avonds voor het slapen gaan een grondige inspectie op deze parasieten. De ochtend daarna hebben we heerlijk ontbeten met de ondertussen welbekende bagels. Tijdens het dekken van de ontbijttafel kwamen er nog 3 herten op bezoek maar die waren snel weer verdwenen doordat ze schrokken van een naderende auto. 
Nadat de ontbijtspullen waren opgeruimd en we ongeveer alle speeltuinen in het park hebben bezocht, zijn we weer doorgereisd via de prairies, prairies en nog eens prairies. Onderweg zijn we ook een paar ranches gepasseerd met grote aantallen koeien. Deze kan je van grote afstand al ruiken (qua geur vergelijkbaar met het olifantenverblijf in Blijdorp)! 
Nebraska is overigens een erg verlaten staat (de koeien daargelaten); na ruim 20 km kwamen we pas het eerste huis tegen. Dit is zeer vervelend als je geen bereik hebt met je mobiele telefoon, bijna een lege tank en er ook in de verste verte geen bezinestation is te bekennen... We hebben wel veel goederentreinen (kolen) gezien. Zoals alles in Amerika zijn deze erg groot, nl. 2 km lang. Bij de volgende camping waar we aankwamen, zaten we helaas tegenover een spoorwegovergang waarvan achteraf bleek dat deze goederentreinen hier 4 keer per uur, 24 uur per dag en 363 dagen per jaar voorbij reden. En ook al is het een bewaakte spoorwegovergang, er wordt volop getoeterd (ook dag en nacht) dus we hebben niet zo denderend geslapen.... De camping had ook een zwembad met ijswater. Met bijna 30 graden toch wel lekker voor een verkoelende duik. Zo heb je 's ochtends nog de verwarming aan en een paar uur later de airco.

Vandaag zijn we via Nebraska en Wyoming verder gereisd richting de Rockies. We zitten al in Colorado; morgen nog 1 1/2 uur en dan zitten we in Rocky Mountains National Park.

Mount Rushmore & more...

Hill City (South Dakota), 14 september

Jeetje, wat was het koud vanacht! Met buiten slechts een paar graden boven nul, is het binnen in de camper ook niet bepaald warm. Dus Luna werd midden in de nacht wakker (is vanavond met een paar sokken en een trui aan naar bed) en vanochtend de verwarming aan.

Nadat we allemaal een beetje opgewarmd waren (het zonnetje scheen volop dus dit was vrij vlot) zijn we naar Mount Rushmore gegaan. Van 1927 tot 1941 is er met 400 man gewerkt aan de gezichten van vier presidenten: Washington, Jefferson, Lincoln en Roosevelt. Kosten: bijna 1 miljoen dollar. Elk gezicht is 18 meter hoog en de neuzen zijn 6 meter lang, behalve die van de eerste president (Washington); deze is 6 meter en 30 centimeter. Eentje moet de langste hebben...

Na een tijdje te hebben rondgelopen bij Mount Rushmore, wilden we in een nabijgelegen stadje met de kabelbaan omhoog. Helaas was het kabelbaanseizoen al ten einde, wat ons een huilende Luna opleverde. Vervolgens wilden we een ritje maken door de Black Hills (het gebied waar we nu zitten) met een oude stoomtrein, maar de laatste was net vertrokken.  De naam Black Hills is afkomstig van de Lakota Indianen, die de bergen Pahá Sápa noemden vanwege hun verschijning op grotere afstand: donkere bomen omgeven door grasland.

De middag hebben we dus min of meer noodgedwongen op de camping doorgebracht maar dit was allesbehalve een straf. Luna heeft lekker in de speeltuin gespeeld en wij konden onbezorgd in het zonnetje zitten. Door het zonnige weer hebben we ook weer eens buiten kunnen eten. We hebben dus lekker een vuurtje gemaakt waar we onze maiskolven en aardappels in hun aluminium jasje hebben laten garen en de spareribjes er bovenop. Toen Luna eenmaal in bed lag, hebben we bij volle maan nog bij het vuur gezeten toch het echt niet meer kon om vervolgens zelf onder de warme wol te kruipen..

Custer State Park

Hill City (South Dakota), 13 september 2008

Wat een prachtige staat is South Dakota toch!

Gisteren na aankomst op de camping begon te regenen en dat heeft het ongeveer de hele nacht gedaan. Gelukkig werden we vanochtend wakker met een blauwe lucht en is de zon nu volop aan het schijnen. Met slecht weer wordt de leefruimte met z'n drietjes in de camper wel wat beperkt. Maar we hebben elkaar nog niet de hersens ingeslagen :->...

Vandaag hebben we Custer State Park bezocht. Dit park staat bekend om één van de grootste bizonkuddes van de wereld. Het park is echt schitterend en we hebben ontzettend veel gezien; herten, prairiehondjes, ezels maar geen bizons. Toen we het park uitreden kwamen we terecht in het Wind Cave National Park en hier barstte het echt van de bizons. Twee bizons staken voor ons campertje de weg over, op weg naar de kudde die rechts op de prairie stond met zo'n stuk of 200 bizons. Wat een geweldig imposante beesten zijn het!

Na al dit natuurgeweld zijn Peter en Luna lekker naar Evans Plunge geweest, 's werelds grootste natuurlijk verwarmde binnenzwembad met mineraalwater van rond de 30 graden. Luna was helemaal door het dolle heen want de glijbaan was lang en spannend. Omdat Daan nog steeds grieperig is, heeft zij even rustig aan gedaan en wat aangerommeld in de camper.

Badlands

Hill city, South Dakota, vrijdag 12 september 2008

Vanmorgen zijn op weg gegaan naar de Badland National Park: een uitgesleten rotsen formatie  die indrukwekend groot is en schitterend qua kleuren en grilligheid. De Badlands zijn meer dan 14 miljoen jaar geleden gevormd van slib en sediment (grind, zand) dat van de Black Hills naar beneden spoelde, waarna de felle zon en de krachtige wind het de huidige vorm gaven. 

Jammer genoeg voelt Daniëlle zich een beetje grieperig maar toch hebben we ontzettend genoten van de vele adembenemende uitzichten en van de wandelingen tussen deze rotsen door. Toen we langzaam uit de Badlands weg reden en opnieuw in de prairie kwamen, zag Daan een roedel herten staan. Ik direct op de rem om er even naar te kijken. Na tot stilstand te zijn gekomen bleek dat we naast vele nesten van prairiehondjes stonden.... Even verderop kwamen we nog berggeiten tegen en hoorde we tijdens het fotograferen een ratelslang.

Wij hadden Luna beloofd om nog naar de Wall Drug te gaan. Dit was oorspronkelijk een apotheek (in 1936), maar ondertussen is het uitgegroeid tot een groot winkel- en amusementscomplex. Voor Luna een leuk uitstapje alhoewel de levensgrote bewegende T-Rex te eng was en te veel herrie maakte.

Minnesota & South Dakota

Mitchell (South Dakota), 11 september 2008

Eergisteren hebben we ongeveer heel Minnesota doorkruisd (zo'n 300 kilometer) op weg naar de Prairies. Bij de grens van Wisconsin en Minnesota zijn we nog één keer de Mississippi overgestoken om hem vervolgens achter ons de laten. Na 3 dagen wat meer primitief kamperen, hebben we  gekozen voor de oude vertouwde Koa camping. Voorlopig de laatste mogelijkheid voor een (buiten)zwembad voor Luna want ze gaan allemaal sluiten. Voor ons is het een feest om na een paar dagen zonder internet weer WiFi te hebben. Het is erg leuk om elke keer alle mailtjes, berichten en krabbels binnen te halen. Gek genoeg hebben we niet altijd even veel tijd om alles uitgebreid te beantwoorden. Er gaat veel tijd zitten in het reizen...

Gisteren zijn we in South Dakota aangekomen. Het heeft nog even geduurd maar toen maakten de oneindige oostelijke maisvelden plaats voor de oneindige met gras begroeide prairies en steenwoestijnen. We hebben Luna verteld dat er in South Dakota nog meer dan 60.000 Indianen wonen, dus ze vraagt voortdurend waar de Indianen zijn. Vandaag hebben we maar een hoofdtooi gemaakt...

We zijn ondertussen weer in een nieuwe tijdzone terecht gekomen, wat het verschil met Nederland nu 8 uur maakt. We zijn vandaag gestart bij het Corn Palace bij Mitchel. Het is 9/11 dus we zien veel vlaggen halfstok hangen. We zitten nu op een camping in het zuidwesten van South Dakota in de buurt van alle bezienswaardigheden dus we gaan de komende dagen wat minder kilometers maken. Vanwege het mindere weer (waarschijnlijk een nasleep van Gustav, Hanna en Ike) hebben we de afgelopen dagen flink doorgereisd maar nu is het even tijd voor rust in de tent. Vlak voor we bij onze camping waren, hebben we een bezoek gebracht aan town 1880. Een leuk dorpje met huizen uit  vervlogen tijden waar ook een deel van de set van 'Dances with Wolves' aanwezig was. Als je door South Dakota rijdt, dan begrijp je direct dat dit DE plek is om deze film op te nemen. Het was erg leuk om deze verzameling oude houten gebouwtjes (van woonhuisjes, de bank, treinen, station, hotel tot saloon.) van circa 100 tot 120 jaar oud te zien.  In dit dorp was er een gelegenheid om kostuums te huren vanuit die tijd. Luna koos direct een danseressen kostuum. Uiteraard heben we hier een uitgebreide fotosessie van geschoten; een leuke afsluiting van een reisdag.

one Mississippi, two Mississippi

Perrot State Park (Wisconsin), 8 september 2008

Vanwege het druilerige en koude weer (ca. 15 graden) hebben we besloten om vandaag verder te reizen. We hebben eerst een bezoek gebracht aan het schattige dorpje Mc Gregor. Hier hebben we een jaren '60 mall bezocht waar we een stuk homemade pie hebben gegeten vergezeld door een kop hazzelnut cream koffie. Met een gevulde maag en ons cassettebandje van Footloose dat we voor 1 dollar op de kop hebben getikt (we hebben geen cd-speler in de camper) reizen we verder over de Great River Road. Vandaag voert deze weg ons wel langs de oever van de Mississipi met de vele eilandjes en gigantische waterlelievelden. De Mississippi is, op de Missouri na, de langste rivier (3766 kilometer lang) van Noord-Amerika. De naam komt van het Ojibwa woord Messipi, wat groot water betekent. De rivier De Mississippi heeft zijn bron in het Itascameer in Noord-Minnesota. De rivier is hier nog niet meer dan een beekje van hooguit drie meter breed. Hij stroomt door of langs de staten Minnesota, Wisconsin, Iowa, Illinois, Missouri, Kentucky, Tennessee, Arkansas, Mississippi en Louisiana, en komt uit in de Golf van Mexico.

Halverwege de middag komen we bij het volgende State Park aan. We  worden verwelkomt door een stuk of 50 pelikanen (die wel 1,5 meter lang kunnen worden); ons hoor je niet meer zeuren dat we geen wild of vogels zien. 's Avonds als we Luna onder de douche zetten, blijkt deze vol te zitten met kikkertjes. Luna vond het erg leuk, alleen minder geslaagd om haar douche met ze te delen...

Miiii...iii...ssissippi

Mc Gregor Iowa, 7 september 2008

Wat een verrassing: Daan leest in de Laurentius Info (een digitale nieuwsbrief voor alle 25 scholen van de Laurentiusstichting) een samenvatting van ons reisverslag tot nu toe. Wat leuk (en wat een eer); we worden de komende maanden gevolgd!

Vandaag zijn we via de Great River Road Scenic Byway richting het noorden gereisd. De weg loopt langs de westoever van de Mississippi en heeft ons van Illinois naar Iowa (op de grens bij Wisconsin) gebracht. Onderweg hebben we vrijwel niks van de rivier gezien maar des te meer van het glooiende landbouwlandschap van Iowa: de ene na de andere boerderij en velden (10 tallen mijlen) vol met mais, afgewisseld met zo nu en dan een plattelandsdorp.

Een uurtje van Lena verwijderd ligt Galena. Bij dit dorp, dat op een klip  boven de Galena River ligt, vlak bij de plek waar deze met de Mississippi samenvloeit, hebben we een korte stop gemaakt. We hebben hier een bezoek gebracht aan het huis van voormalig generaal en president Ulysses S. Grant die hier rond 1860 woonde.

's Middags zijn we aangekomen in Pikes Peak State Park waar we een prachtige wandeling hebben gemaakt. Eerst een stuk door het bos waarna we bij geweldige uitzichtpunten op het stroomgebied van de Mississippi kwamen. Daarna weer verder door het bos waar we eerst een slang tegenkwamen (van ruim één meter, geen flauw idee wat voor slang) en daarna drie herten. Dit terwijl we vandaag in de auto nog tegen elkaar zeiden dat we nog helemaal geen wild hadden gezien, behalve dood naast de weg!

Vanavond blijven we in het park slapen. We hopen dat we hier morgen nog een dag kunnen blijven want we zijn op de weg hier naartoe door een ontzettend leuk oud plaatsje gereden dat de moeite waard is voor een bezoek. Helaas voorspellen de weerberichten niet veel goeds. Als deze gelijk hebben, dan reizen we morgen verder richting noorden. Ter hoogte van de Interstate 90 willen we onze reis over de Prairies richting westen (South Dakota) vervolgen.

Feest in Lena

Lena (Illinois), 6 september 2008

Gisteren zijn we in Lena aangekomen op de grens met Iowa en Wisconsin. Gelukkig is het weer een stuk beter en we boffen want vandaag was er feest in het dorp. Met het Lena Fall Festival vieren ze de komst van de herfst en de oogsttijd. Er was een kleine kermis en een optocht met veel landbouwvoertuigen maar ook alle brandweerkorpsen, fanfares en Missen uit de omgeving waren erbij én er werd volop met snoep gestrooid. Maar voordat we ons in het feestgedruis hebben gestort, hebben we eerst een heerlijke wandeling gemaakt bij Lake Le-Aqua-Na State Park. 's Middags heeft Luna nog even gespeeld in de 'bouwhoek' (een treinbaan en doos met blokken in de recreatiezaal) en we hebben natuurlijk nog even gezwommen. Luna kan steeds beter duiken en langer onder water zwemmen maar ja, we liggen ook bijna dagelijks in het zwembad. 's Avonds na het eten hebben we nog een tochtje over de camping gemaakt met de Hayride: met z'n allen op een open kar die wordt voorgetrokken door een tractor en dan liedjes zingen.

Onze camper blijft helaas problemen geven. Als we zonder stroomvoeding kamperen, wordt de accu van de automotor leeg getrokken, zucht... Dus toen wij gisteren wilde vertrekken uit het nationaal park stonden weer we voor de 3e keer met een lege accu. Gelukkig hebben we snel een jumpstartje geregeld via een aardige kampeerder. Maandag als de garages weer open zijn, gaan we maar  langs om de voeding te laten repareren, natuurlijk op kosten van de campermaatschappij. Wij krijgen steeds meer het vermoeden dat ze ons op pad heben gestuurd met één van de mindere campers. Wij leveren deze camper een slordige 4.500 kilometer verderop in, dit is niet aantrekkelijk voor de campermaatschappij.

Chicago

Lena, 5 september 2008

Eergisteren zijn we naar de 'Indiana Dunes National Lakeshore' gereden om daar 2 nachten te overnachten. In dit geval betekent dat echt kamperen zonder electriciteit, water en aansluiting op het riool. Dit betekent dus ook zorgen dat alles is opgeladen (accu), gevuld (water) en geleegd voor we hier naar toe gaan. Bij de Indiana Dunes (6070 ha) vind je één van de meest diverse ecosystemen van het land. Het ligt een 1 uur rijden van het centrum van Chicago aan de 40 km lange kust van Lake Michigan.

Na aankomst zijn we naar Mount Baldy gereden, de grootste bewegende zandduin in de national lakeshore. Het lopen over en naar beneden rennen vanaf de duinen was een ontzettend leuke ervaring en het was een verrassend leuke wandeling door het bos en de duinen.

Gisteren hebben we een bezoek gebracht aan Chicago. We hebben de trein genomen tegenover het park. Normaal gesproken stopt de trein daar niet maar als je op een knop drukt, gaat er een lamp branden en weet de machinist dat iemand mee wil met de trein. Bijna hadden we de trein nog gemist (en hij gaat maar 1 x per 2 uur) omdat we niet direct in de gaten hadden dat we in een andere tijdzone waren beland. Het verschil met Nederland is nu 7 i.p.v. 6 uur .

Chicago is een uitgestrekte metropool waar veel van de bezienswaardigheden in het centrum liggen wat de groene stad een paradijs voor wandelaars maakt. Behalve gisteren vanwege de (hele dag durende) stortregen. Met een temperatuur die de 20 graden niet haalde, hebben we noodgedwongen  de toeristische trolley met beslagen ramen genomen. Dus we zagen nog niks, maar ja...we zaten wel droog. Tussendoor uitstappen had ook weinig zin want alles was gesloten: de Navy Pier (915 m. lang en 120 m. breed; na de bouw in 1916 de grootste ter wereld) vanwege het slechte weer, het aquarium vanwege 3 dagen onderhoud en de Sears Tower (met 442 meter één van de hoogste gebouwen ter wereld) kon je wel in, maar je kon alleen niks zien doordat de bovenkant in de laaghangende bewolking zat. Dankzij de gids weten we wel dat we door Gotham City zijn gereden. Hier is 3 maanden lang gefilmd voor Batman, the Dark Knight. Bar Eck, een leuk nieuwtje: de film Chicago is overigens opgenomen in Toronto omdat dit veel goedkoper was.

Voor Rutger (en andere meelezende architecten...) is Chigago bij mooi weer ook een lust voor het oog. De stad is volgepropt met adembenemende bouwwerken, niet alleen wolkenkrabbers in pure art-decostijl, maar ook veel nieuwbouw. De skeleton, de basis voor de constructie van wolkenkrabbers is ook hier ontwikkeld. In één gebouw zijn 2 soorten constructies verwerkt; de skeleton en constructie via de binnen- en buitenmuren. Dit omdat ze de skeleton in eerste instantie niet geheel vertrouwden. De start voor het bouwen van de hoogste wolkenkrabber van de wereld is gestart; the Chigago Spire wordt 610 meter hoog met 150 verdiepingen. Ook die vervelende grote ego Donald Trump levert volgend jaar zijn gebouw van 415 meter met 92 verdiepingen op. Chicago wil graag het Mekka van de architectuur blijven en wil dit ook laten zien.

Wat erg leuk was, was ons bezoek aan het cultural center; een ontzettend mooi gebouw met een tentoonstelling over Marilyn Monroe. Luna wilde deze tentoonstelling tot 2 x toe bezoeken en raakt nog steeds niet uitgepraat over Marilyn. Bij haar bed heeft ze foto's hangen die ze heeft uitgeknipt uit het boekje van de tentoonstelling.

Shipshewana

Shipshewana (Indiana), 2 september 2008 (happy birthdag sis!)

Omdat het gisteren Labor Day was, (en praktisch iedereen vrij) waren er nog redelijk wat mensen op de weg en op de camping. Vandaag beginnen de scholen hier weer, dus zal het vanaf nu een stuk rustiger worden.

Afijn, gisteren zijn we afgereisd naar Shipshewana. In dit dorp, verscholen in het golvende landbouwgebied van Noordoost-Indiana, leeft één van 's werelds grootste Amish gemeenschappen. De Amish is een protestantse geloofsgemeenschap in Noord-Ameria. Ze zijn pacifisten en leven een eenvoudig leven. In 2006 waren de Amish in het nieuws doordat er vijf personen werden gedood na een schietincident op een Amish-school in Pennsylvania. De Amish geloven in een hecht gezin, de gemeenschap en ze willen met rust gelaten worden door de moderne wereld. Ze leven in agrarische gemeenschappen, hoofdzakelijk zoals iedereen in de eerste helft van de 19de leefde met de bijbehorende oude ambachten en de 19e eeuwse klederdracht van het platteland.

Bij onze huidige camping werden gisteren na aankomst al direct getrakteerd op het eerste Amish contact. Een oude man was met zijn paard en wagen gestrand bij onze camping omdat hij waarschijnlijk een ongelukje had gehad. De sherif was er ook bij dus een spektakel op zich. De oude Amish maakte direct gebruik van de situatie en stalde  zijn waren uit bij de camping: boontjes, tomaat, meloen, ui, (gratis) mais, popcorn en aardappels. Als je het laatste wilde kopen, moest je er maar voor geven wat je het waard vond.

s'Avonds maken we regelmatig een kampvuurtje. Gisteravond hebben we Luna langer laten opblijven zodat ze in het donker en een kampvuur kon meemaken. Dit vond ze heel spannend en knus. Toen het donker werd, werd haar wereld te klein en koos ze voor haar eigen bedje.

Vanochtend hebben we de grootste onoverdekte vlooienmarkt van het Middenwesten bezocht. Hier hebben we ook veel Amish boeren gezien met hun opvallend zwarte hoeden, witte overhemden met bretels en hun door paarden voortgetrokken wagens. We hebben zelf ook een ritje met paard en wagen door Shipshewana gemaakt.

Vanmiddag hebben we lekker in het zwembad gelegen.  Het is namelijk maar liefst 35 graden hier. Een record voor september en zelfs de heetste dag van de hele zomer. Vanaf morgen worden de temperaturen wat draaglijker. De dagen daarna wordt er regen verwacht. Het weer is hier een beetje van slag door orkaan Gustav. Geen storm hier (zelfs geen verkoelend zuchtje wind) maar wel van het ene naar het andere uiterste.

Great lake district (Ohio en zo...)

Sandusky, 31 augustus 2008

Eergisteren zijn we vanaf de Niagara Falls richting Erie meer gereden. Onderweg zagen we weer de nodige yardsales dus uit nieuwsgierigheid zijn we toch maar gestopt en eens een kijkje gaan nemen. Voor Luna hebben we voor 25 dollarcent een voorleesboekje op de kop weten te tikken. Beter dan het boekje van Dora dat we in New York hadden gekocht. Toen we dit bij terugkomst in ons hostel voor wilden gaan lezen bleek dit in het Spaans te zijn. Na 3 weken Costa Rica, kan Daan er een redelijk verhaal van maken maar echt lekker voorlezen is het toch niet.

We zitten nu op een camping in Sandusky, dicht bij het Eriemeer. Toen we, nadat we ons op ons plekje hadden geinstalleerd, met camper naar het meer wilden rijden wilde deze niet starten: weer een lege accu (zucht). Dus nogmaals met onze vrienden van de AAA gebeld (niet te verwarren met de AA) die ons wederom een jumpstart kwamen geven. Vervolgens zijn we naar de garage gereden waar we een nieuwe accu hebben laten plaatsen (op kosten van de campermaatschappij natuurlijk).

Het is erg mooi weer (rond de 25 á 26 graden) dus we zijn vandaag lekker  naar één van de stranden langs het meer geweest. Het meer is indrukwekkend groot, de overkant kan je niet zien. Daardoor lijkt het wel een zee maar dan met zoet water en zonder golven. Het Eriemeer is het op één na kleinste meer van de Grote Meren en het heeft een oppervlakte van 25.745 km². Het is omgeven door de Canadese povincie Ontario in het noorden, de Amerikaanse staten Ohio (waar wij nu zitten), Pennsylvania en New York in het zuiden, en Michigan in het westen.