Langs de oceaan in Gansbaai

Gansbaai, 8 maart 2009

Via een mooie route langs de kust, met aan de ene kant een bergachtig landschap half bedekt in de wolken en aan de andere kant de oceaan, verlaten we Stellenbosch. Met onze witte ‘limousine’ rijden we soepel en geruisloos over de slingerende goede asfaltwegen. Het weer is inmiddels compleet omgeslagen; het is herfstachtig met veel wolken, wind, regen en temperatuur van 22 graden. 

Via internet hebben we voor 2 dagen een huis gehuurd met een oppervlakte van circa 180m2! Dat is wel even wat anders dan de 12 m2 in onze camper van de afgelopen 6 maanden. De lieve hond van de overburen biedt zich direct aan als waakhond. Het huis heeft een TV met digitale sateliet televisie en ongelovelijk veel zenders. TV hebben we de afgelopen 7,5 maand ook maar sporadisch gehad dus Luna was helemaal in haar nopjes met Cartoon network en Disney channel. Dit bleek achteraf ook nog eens goed van pas te komen want Luna is ziek. Eergisteren had ze ineens hoge koorts (39.7). Omdat ze blaasjes in en rond haar mond kreeg, zijn we direct naar de plaatselijke dokter gegaan. Het bleek een keelontsteking te zijn en vanwege de hoge koorts kreeg ze koortsblaasjes. We hebben een recept gekregen voor antibiotica die we de ochtend daarna bij de Apteek konden halen. Als het goed is, moet dit binnen twee dagen aanslaan. Ondanks alles maakt Luna geen zieke indruk. 

Gansbaai staat bekend om de vele walvissen en witte haaien. Er zijn hier dus veel tours te boeken zoals walvis-spotten en kooiduiken om naar de haaien te kijken. Na wat info te hebben ingewonnen over een kooiduik, blijkt dit een complete dagtocht te zijn en dat is teveel van het goede voor (altijd zeezieke) Daan. Ook vanwege Luna hebben we vandaag dus rustig aan gedaan en niet veel meer gedaan dan een korte wandeling langs de schitterende ruige kust.

Wij voelen ons zeker na het zien van de townships (sloppenwijken)  enorm bevoorrecht om 9 maanden lang over de wereld rond te kunnen reizen. Zeker rondom de steden zie je veel arme mensen die uit alle macht proberen geld te verdienen. Het is een vreemd gezicht als je op een keurige snelweg rijdt en je ziet continu mensen langs de weg die lopend enorme afstanden moeten afleggen alvorens ze ergens zijn. Je wordt je erg bewust van je rijkdommen. Aan de andere kant zien wij ook de grote sociale cohesie tussen deze arme mensen. Vaak ogen ze vrolijker en levendiger dan de meeste rijke blanken om ons heen. Wat leven de mensen in onze sociale woningbouw in een walhalla. Voor woningcorporaties zou hier pas een echte uitdaging liggen om sloppenwijken up te graden.